کد مطلب:119126 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:145
در آغاز جوانی شروع به تالیف كتابی درباره ی خصائص ائمه علیهماالسلام نمودم كه مشتمل بر سخنان برگزیده و سایر خصوصیات ائمه ی دوازده گانه علیهماالسلام بوده باشد. چون از خصایص امیرالمومنین علی بن ابیطالب علیه السلام فارغ شدم و در بخش آخر تنها كلمات كوتاه آن حضرت را نوشته بودم، برخی از دوستان آن را دیدند و بسیار پسندیدند. سپس از من تقاضا كردند كه خطبه ها و نامه های آن حضرت را هم اضافه كنم. آنان می دانستند كه چنین كتابی از لحاظ فصاحت و بلاغت و گوهرهای درخشان ادب عربیت بی مانند خواهد بود. زیرا امیرالمومنین علیه السلام سرچشمه ی فصاحت و زادگاه بلاغت است. قواعد زبان عربی را او تاسیس نموده و خطبا و گویندگان بلیغ از سخنان او تبعیت كرده و كمك گرفته اند. او پیشتاز كاروان بلاغت و دیگران به دنبالش. اثر علم الهی و رایحه ی منطق نبوی در كلام او مشهود است. من هم تقاضای ایشان را پذیرفتم و این كتاب را نوشتم و نامش را «نهج البلاغه» گذاشتم.[1]. [صفحه 65]
سیدرضی، خود درباره ی انگیزه ی گردآوری نهج البلاغه می نویسد:
صفحه 65.